(: اطلاعات عمومی :)

شهرستان سرایان در شمال غربی استان خراسان جنوبی واقع است. شهرستان سرایان از غرب به شهرستان فردوس، از شمال به بخش کاخک شهرستان گناباد، از شرق به بخش سده شهرستان قائنات، از جنوب و جنوب شرق به بخش خوسف شهرستان بیرجند و از جنوب غربی به بخش دیهوک شهرستان طبس محدود می‌‌شود.اين شهرستان تا سال ۱۳۸۴، جزء بخش‌های سه‌گانه شهرستان فردوس بود كه در اين سال به صورت شهرستان مستقل درآمد و به استان خراسان جنوبی ملحق شد.شهر سرایان، مركز شهرستان سرایان، در ۵۸ درجه و ۳۱ دقیقه طول شرقی و ۳۳ درجه و۵۱ دقیقه عرض شمالی، در ۱۶۰ کیلومتری مرکز استان (شهر بیرجند) و در دشتی هموار در حاشیه کویر و در دامنه جنوب غربی رشته کوه زابری معروف به شتران قرار دارد.این شهرستان در حال حاضر دارای دو بخش مرکزی و سه‌قلعه، ۴ دهستان و ۳ نقطه شهری (سرایان، آیسک و سه قلعه) بوده و جمعیت آن طبق سرشماری سال ۱۳۸۵، برابر با ۳۵٬۴۵۹ نفر می‌باشد. از این میزان جمعیت، ۲۱٬۹۴۰ نفر در مناطق شهری و ۱۳٬۴۹۸ نفر در مناطق روستایی ساکن می‌باشند
آب و هوای این شهرستان نسبتاً معتدل و دارای زمستان‌های سرد وتابستان‌های خشک می‌‌باشد.

پيشينه تاريـخي
آنچه از بررسی های باستان شناسی منطقه بدست آمده حاکی از آن است که سابقه استقرار جوامع پیش از تاریخ در حوالی آیسک به هزاره های چهارم و سوم پیش از میلاد می رسد. همچنین سابقه ی تاریخی سرایان به دوران قبل از اسلام بر می گردد. سد تاریخی ( زو ) از یادگارهای باقی مانده از این دوران است. در دوره اسلامی، این منطقه بخشی از ایالت قهستان بوده که در همان نخستین سالهای حمله اعراب به تصرف سپاه اسلام در آمد . ابن اثیر در ذیل وقایع سال 31 هجری از احنف بن قیس یاد می کند که از راه طبس وارد خراسان شد. در منابع جغرافیایی قرون اولیه اسلامی، اسمی از سرایان به میان نیامده اما بررسی های باستان شناسی منطقه وجود تپه ها و محوطه های مربوط به دوره سلجوقی را در این شهرستان تأیید می کند و با عنایت به بالا گرفتن نهضت اسماعیلیان در این دوره و در اختیار گرفتن قلعه های قهستان و از جمله قلعه قلاع سرایان می توان گفت که این منطقه در دوره سلجوقی یعنی قرن پنجم و ششم هجری از رونق و آبادانی برخوردار بوده است. خصوصاً اینکه تپه های مربوط به دوره سلجوقی شهرستان سرایان تا این تاریخ در محدوده خراسان جنوبی از آثار شاخص و منحصر به فرد مي باشند. در بررسي باستان شناسي شهرستان سرايان که از سوي اداره کل ميراث فرهنگي، صنايع دستي و گردشگري خراسان جنوبي صورت گرفته در مجموع 54 اثر تاریخی شامل : بنا، محوطه، غار، تپه های تاریخی و درختان کهنسال در این شهرستان شناسایی شده که قدمت آثار مذکور در محدوده ای زمانی از دوران تاریخی ( قبل از اسلام) تا قاجاريه را در بر می گیرد.

شهر اسدیه مرکز شهرستان مرزی درمیان در شرق استان خراسان جنوبی و در فاصله 95کیلومتری بیرجند(مرکز استان)واقع شده و مردمان سخت کوش وبا صفایش اعم از شیعه وسنی سالیان متمادی منسجم و یکدل در کمال صفا و صمیمیت در کنار هم زندگی کرده اند

. گرچه پیشینه سکونت و زندگی در این شهر به هشتاد سال پیش بر می گردد و توسعه شهر اسدیه (اسدآباد سابق)از حدود سال 1340 یعنی همزمان با احداث و راه اندازی کارخانه قند قهستان و فعالیت و سکونت خیل عظیمی از متخصصان و کارگران در این آبادی شروع شد و بهره برداری از کارخانه قند زمینه ساز تحولی اقتصادی در منطقه و جذب مهاجرین بسیار به این محل گردید با انتقال مرکزیت بخش از روستای درمیان به اسدآباد و استقرار ادارات دولتی پیشرفت اسدآباد وارد مرحله دیگری گردید رشد جمعیت ، افزایش ساخت وسازها، مرکزیت اداری و جغرافیائی بر این شد تا در سال 1376 روستای اسدآباد به شهر ارتقاء و شهرداری فعا لیت خود را آغاز نماید و شهر جدید بنام اسدیه با امکانات محدود شهرداری مراحل پیشرفت،عمران و آبادانی را به سرعت طی نمود تا اینکه در سال1384 بر اساس مصوبه هیئت محترم وزیران به شهرستان ارتقاء پیدا کرد و بعنوان مرکز شهرستان درمیان بر قطار پیشرفت سوار گردید و با استقرار ادارات و نهادها و مهاجرت اقشار مختلف مردم به این شهر دستخوش تحولات چشمگیری در عرصه عمران و آبادانی گردید .